0
0
غلامرضا بنی اسدی – اگر دیگران به کارشان دقت می کنند خبرنگار باید ۱۰ برابر دقت کند چون آبروی مردم و حرمت جامعه به قلم او گره خورده است پس بشنویم این نصیحت را؛ “زیادتر نگویید از آنچه که هست، از آنچه که باید و شاید. منصف باشیم؛ عادل باشیم. اینها آن وظایف ماست. اینجور نیست که ما چون مجاهدیم، چون مبارزیم، چون انقلابی هستیم، بنابراین هر کسی که از ما یک ذره – به خیال ما و با تشخیص ما – کمتر است، حق داریم که درباره اش هر چی که می توانیم بگوئیم؛ نه، اینجوری نیست. بله، ایمانها یکسان نیست، حدود یکسان نیست و بعضی بالاتر از بعضی دیگر هستند. خدا هم این را میداند و ممکن است بندگان صالح خدا هم بدانند؛ لکن در مقام تعامل و در مقام زندگی جمعی، باید این اتحاد و این انسجام حفظ بشود و این تمایزها کم بشود.”
این جمله راهنمای رهبر انقلاب است که به عنوان پیشانی نوشت این مطلب برمی گزینم و معتقدم باید سرمشق همه نوشته و کارهای رسانه ای باشد. عیار محصولات رسانه ای را هم با این تراز باید سنجید. وجه تمایز ما با دیگران در حوزه رسانه هم همین است؛ انصاف و عدالت. انصافی که وقتی کفه هایش را تنظیم می کند،” فمن یعمل مثقال ذره” را در حساب می آورد و خیرش را اجر می دهد و شرش را تاوانی در راه است. در صراط عدالت هم باید قلم بزنیم و در این مسیر، هرگز و هرگز و هرگز قلم به تضییع حقوق کسی بر کاغذ نبریم و برای “سهو القلم” هامان هم تدبیری بیاندیشیم که هم کم و کمتر شود و هم به گاه وقوع، جوانمردانه جبران کنیم و مومنانه عذر بخواهیم. این سلوک رسانه ای مومنانه است و خبرنگار باید با التزام عملی بدان، قلم خود را رشحه ای از ذوالفقار مولا علی بداند که اگر چه ناحق را گردن می زند اما جز به وقتش از نیام در نمی آید.
خبرنگار، اهل جنجال و جدل نیست بلکه قلم به “نقد ” می زند تا داشته های اقتصادی، اجتماعی و به ویژه معرفتی جامعه را به “نسیه” تاراج نکنند. نقد را هم در کلام حضرت آیت الله خامنه ای چنین تبیین می شود که “انتقاد معنایش این است که هر انسانی بنشیند عیارسنجی کند: ببیند نقطه ی ضعف کجاست؛ ببیند نقطه ی قوّت کجاست؛ بعد ببیند این نقطه ی ضعف – اگر می تواند علّتیابی کند- به کجا برمی گردد، سراغ آن جا برود؛ یعنی آن ریشه را پیدا کند، اصل را پیدا کند. اگر این کار انجام شد، درست است.”
خبرنگار “کارِ درست” را هم به درست ترین شیوه باید انجام دهد و نگذارد در نگاه و قلم او، تخریب جای نقد را بگیرد و یا نقد به نق زدن تنزل یابد. خبرنگار، غرض ندارد. از پیش، داوری نمی کند و کلمات اش را در ذهن نمی چیند. می بیند و مومنانه و صادقانه هم نگاه می کند. با هزار احتیاط و تامل هم بررسی می کند اما وقتی به “یقین” رسید، با همه ایمان و اعتقادش می نویسد. هیچ چیز او را از انجام وظیفه باز نمی دارد حتی اگر جوهر قلمش تمام شود آن را از خون خود پُر می کند تا حق مطلب را ادا می کند. حق هم همین است که میراث داران شهید صارمی چنین باشند و خدا کند همه ما اهل رسانه به این رسم، ملتزم باشیم. ان شاالله
