0
0
مجتبی نوریان – خراسان جنوبی را در کنار بسیاری از قابلیت هایش به سرزمین طلای سرخ می شناسند. استانی که از بهترین تولید کننده های زعفران دنیاست و خانواده های بسیاری در این روزها دستانشان، لطافت گل های زعفران را لمس می کند اما چنان که باید از عطر سرشارش، سرمست نیستند.
در حالی که بوی زعفران در اغلب خانه ها می پیچد و زنان و مردانی، مشغول استخراج طلای سرخ هستند ولی تب گذشته ها و امیدی به عایدی چندان، ندارند!
امسال، سختی ها و دشواری های ویروس کرونا در اولین برداشت این محصول استراتژیک استان، نمود یافت و بر کشاورزان و بهره برداران چیره شد به طوری که معتقدند مشکلات طبیعی و همه ساله پیش رویشان کم بود که شیوع این بیماری و محدودیت هایش، قوز بالای قوز شد تا چرخه تولید زعفران را از روال عادی خارج کند.
از مشکلات تامین آب در روزهای قبل از برداشت که بگذرند، بی رغبتی نیروی کار برای جمع آوری و پاک کردن گل ها در شرایط سخت کرونایی، امید زعفران کاران را ناامید کرده است. در کنار آن نیز سیاست های نه چندان مناسب حمایتی دولت در خرید تضمینی محصول، تکمیل کننده این حلقه یاس شد تا رویای کشاورز از کسب درآمد مورد انتظار، بی تعبیر ماند.
این ها همه در حالی است که کشت و داشت راحت و درگیری کمتر در زمان برداشت، بسیاری را به سمت و سوی زعفران کاری سوق داد و زمین های بسیاری زیر کشت رفت که البته، قابلیت منطقه و تولیدی منحصر به فرد و بازار پسندی زعفران استان، مزیدی بر این همت، شد اما آن چه امسال از وضعیت موجود مشهود است نمود نوعی پژمردگی است تا طراوت!
در همین وانفسای کرونایی و مشکلات آن، سرمازدگی روزهای اخیر و پیش رو به این چرخه، دامن زد تا کشاورز، بیشتر از حد تصور، دچار خسران شود و در نتیجه، چشمش به یاری باشد تا دستان رنجورش را بگیرند حال آن که به باور بسیاری از آنان، شرایط خرید همین اندک محصول را هم چنان سخت و پیچیده کرده اند که زعفران کار باید با سیلی، صورتش را سرخ نگه دارد و رغبتی برای بهره از این به اصطلاح حمایت، نداشته باشد!
